Dwoma podstawowymi kryteriami, które przyjmują badacze w swoich pracach są dzieje jedzenia (rozumianego raczej jako kultura jedzenia danej epoki) oraz historia poszczególnych produktów.
Pierwszy podział przyjmują między innymi Hanna Szymanderska w książce „Na polskim stole” oraz Felipe Fernandez-Armesto w pracy „Wokół tysiąca stołów czyli historia jedzenia”. Według drugiego kryterium powstała książka Krwawa historia smaku Piotra Adamczewskiego. Elementy takiego ujęcia problematyki dziejów można dopatrzeć się także w Fizjologii smaku albo Medytacjach o gastronomii doskonałej Anthelma Brillat-Savarina. Maguelonne Toussaint-Samat w Historii naturalnej i moralnej jedzenia oraz Andrzej Zwoliński w pracy Jedzenie w relacjach społecznych zawarli treści odpowiadające obu podziałom.
Badacze, którzy opierają się na kryterium historii kultury jedzenia przypisują epokom różne sposoby zdobywania pożywienia. Maguelonne Toussaint-Samat wyróżnia w ten sposób w paleolicie: zbieractwo i łowiectwo, następnie pasterstwo i hodowlę oraz rolnictwo. Kolejne epoki pomija, by przejść do rozważań o historii poszczególnych produktów. Felipe Fernandez-Armesto wskazuje przede wszystkim na procesy obróbki i gromadzenia jedzenia. Według nich wyznacza następujące okresy: pieczenia w ogniu, zbieractwa i hodowli, uprawy roślin, powstania kuchni arystokratycznej, wymiany kulturowej i ekologicznej oraz industrializacji i żywienia gigantów. Andrzej Zwoliński wyróżnia pięć charakterystycznych epokowych kuchni: starożytności, średniowiecza, renesansu i baroku, rewolucji, przemysłu i wojen oraz nowoczesną i współczesną. Badacze skupiający się na dziejach konkretnych produktów, opisują historie między innymi: chleba, ciasta, wina, ryb, drobiu, kawioru, owoców morza, przypraw, owoców, warzyw, mięsa, wędlin, herbaty, kawy, słodyczy oraz produktów luksusowych takich jak foie gras czy trufle.
Autor: Ewa Iwańska