Definicji „kultury jedzenia” nie odnalazłam w publikacjach naukowych o historii jedzenia. Hasło takie nie pojawia się również w encyklopediach. Podstawą dla rozważań o jedzeniu są dla badaczy inne kategorie niż kultura. Są to: historia dla Felipe Fernandeza-Armesto i Mauegellone Toussaint-Samat’a oraz gastronomia dla Anthelme’a Brillat-Savarin’a. Co ciekawe, dla Brillat-Savarina, zwanego „papieżem smakoszy” lub „papieżem gastronomii”, gastronomia jest tylko i wyłącznie jedną z nauk. Od początków XIX wieku, kiedy pisał Fizjologię smaku, termin ten zupełnie zmienił znaczenie. Obecnie definicja gastronomii, zaczerpnięta ze Słownika języka polskiego, zawiera dwa rozumienia tego terminu. Po pierwsze jest to sztuka przyrządzania i podawania potraw w oparciu o fachową wiedzę kulinarną. Po drugie – rodzaj działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu otwartych zakładów żywienia zbiorowego.
Z terminem „kultura jedzenia” najczęściej można się spotkać w podręcznikach dobrych manier. Występuje wtedy zwykle w połączeniu z „kulturą picia”. W takim przypadku kultura jedzenia rozumiana jest jako postępowanie zgodnie z zasadami savoir – vivre przy stole. Często nazywana jest sztuką jedzenia. Jest to wąskie rozumienie kultury jedzenia. Szersze zakłada, że poprzez kulturę jedzenia rozumieć można charakterystyczną dla jakiejś grupy identyfikację z pewnymi produktami, obrzędami, zachowaniem i zwyczajami związanymi z jedzeniem. Na stronie najpopularniejszej wyszukiwarki internetowej Google pojawiają się strony internetowe ukazujące jeden i drugi aspekt kultury jedzenia. Stosunek haseł w myśl jednego i drugiego rozumienia w pierwszych dziesięciu wyszukanych możliwościach (czyli na jednej stronie zawierającej wyniki wyszukiwania) jest następujący: cztery strony zawierające tematykę kulturalnego zachowania się przy stole oraz sześć, gdzie pojęcie „kultura jedzenia” odnosi się do szerszego rozumienia tej kwestii.
Autor: Ewa Iwańska
